…και η μπίχλα η άλλη μισή!

Ο πατέρας μου πάντα έλεγε πως «η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά». Αλλά όπως είπε και η μαμά τίγρη στο παιδί της σε αλμπουμάκι του Αρκά, «ο μπαμπάς σου ήταν ηλίθιος. Καλά έκανες και τον έφαγες». Εγώ δεν τον έφαγα, αλλά κάποτε θα τον φάει αυτή η μανία του για καθαριότητα.

Όποιος και να μπει στο δωμάτιό μου, πάντα καλύπτει το κεφάλι του με τα χέρια. Κι αυτό γιατί νομίζει ότι έχει μπει σε εμπόλεμη ζώνη στη Βαγδάτη και θα φάει καμία αδέσποτη «έξυπνη βόμβα» στο δόξα πατρί. Δεν τους αδικώ: Πεταμένα περιοδικά και βιβλία, καλώδια πάσης φύσεως, ρούχα που κοντεύουν να πιάσουν μούχλα, μισογεμάτα (ή μισοάδεια για τους απαισιόδοξους) κουτάκια από αναψυκτικά, όλα αυτά συνθέτουν μια αποκρουστική εικόνα για τους θιασώτες της τάξης και της ηθικής της σφουγγαρίστρας.

Ωστόσο, έχω τους λόγους μου: Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη φορά που γύρισα σπίτι μετά από διακοπές και συνειδητοποίησα ότι το δωμάτιό μου άστραφτε από καθαριότητα. Και μετά άστραψα και βρόντηξα εγώ. Γιατί τα μισά περιοδικά μου είχαν χαθεί ή τοποθετηθεί σε εντελώς άσχετα συρτάρια και τα άλλα μισά είχαν τσαλακωθεί, σκιστεί ή κατακρεουργηθεί. Γιατί τίποτα δεν ήταν στη θέση του, με αποτέλεσμα να κάνω μία βδομάδα να βρω τα ακουστικά του mp3 player μου και να αγνοείται ακόμα η τύχη του κακόμοιρου bluetooth μου – πιθανότατα το κατάπιε κάποια αιμοσταγής ηλεκτρική σκούπα. Γιατί όλα τα ρούχα μου ήταν στο πλυντήριο και μόνο οι πυτζάμες μου είχαν επιζήσει από την τρομερή επέλαση του σχιζοφρενούς δολοφόνου με το ξεσκονόπανο – κι αυτό γιατί ποτέ δεν φοράω πυτζάμες. Γιατί όλο το ακατάστατο σύμπαν μου είχε μετατραπεί σε ένα απρόσωπο και οργανωμένο δωμάτιο που μύριζε Fabuloso. Ήταν εφιαλτικό – αλλά ευτυχώς χρειάστηκα μόλις 3 μέρες για να το επαναφέρω στην φυσική του κατάσταση.

Κοιτάξτε την φύση: Βλέπετε κανέναν να μαζεύει τα πεσμένα φύλλα και φρούτα από το έδαφος; Όχι, αν δεν επέμβει κανείς θα μείνουν εκεί μέχρι να σαπίσουν. Μήπως όταν οι αρκούδες χέζουν στο δάσος μαζεύουν τα κακάκια τους και τα πετάνε σε κάδο ανακύκλωσης; Φυσικά και όχι – εξάλλου, αν η φύση μας ήθελε καθαρούς, τα κακάκια μας θα είχαν άρωμα λεβάντας και ο ιδρώτας γεύση Lucozade πορτοκάλι. Γιατί να πάω κόντρα στο ένστικτό μου;

Οι σύγχρονες κοινωνίες συνηθίζουν να τιμωρούν όσους κάνουν κάτι που τους είναι ευχάριστο, αναγκάζοντάς τους μετά να κάνουν κάτι δυσάρεστο. Για παράδειγμα, η τιμωρία για την απόλαυση του φαγητού είναι η δίαιτα, ενώ η τιμωρία για την απόλαυση του shopping therapy είναι ο λογαριασμός της πιστωτικής. Έτσι και με την καθαριότητα: Αν απολαμβάνεις να διαβάζεις τα βιβλία και τα περιοδικά σου, μετά είσαι υποχρεωμένος να τα βάλεις στη θέση τους. Αν απολαμβάνεις έναν αγώνα ποδοσφαίρου 5×5, μετά πρέπει να απλώσεις πάνω σου 2 λίτρα αφρόλουτρο για να μπορεί να σε πλησιάσει άνθρωπος. Αν απολαμβάνεις έναν γερό 12ωρο ύπνο, μετά πρέπει να ξαναστρώσεις το κρεβάτι – λες και αν κοιμηθείς σε ξέστρωτα σεντόνια, θα δεις τον Μητσοτάκη στον ύπνο σου να σου λέει «καλές διακοπές». Και παραδειγμάτων ουκ έστιν αριθμός…

Την ώρα που τα γράφω αυτά (και πιθανότατα και την ώρα που τα διαβάζεις – ναι, σ’εσένα απευθύνομαι) βρίσκομαι στο δωμάτιό μου. Κοιτάζω τα σκόρπια περιοδικά, τα μπερδεμένα καλώδια, το παχύ στρώμα σκόνης κάτω από το κρεβάτι, τα μισοδιαλυμένα CD. Αυτός είμαι εγώ: Ακατάστατος, «χύμα», ωχαδερφιστής. Και έχω τον χώρο που μου αξίζει! Χαιρετίσματα από την όμορφη Βαγδάτη!!!